Η σπουδαιότητα του σύκου στην Ελληνική ιστορία έρχεται αμέσως μετά από αυτή της ελιάς και του σταφυλιού. Στην αρχαία Αθήνα, η καλλιέργεια, η εμπορία και η εξαγωγή σύκων αποξηραμένων ή φρέσκων ελέγχονταν από το κράτος, αποφέροντας μεγάλα κέρδη  στα κρατικά ταμεία.
Η εποχικότητα του καρπού και η αδυναμία διατήρησής του για μεγάλο χρονικό διάστημα οδήγησε στην αναζήτηση τρόπων και μεθόδων για την κατανάλωσή του όλες τις εποχές του έτους. Έτσι προέκυψε το αποξηραμένο σύκο, το οποίο έχει μεγαλύτερη διάρκεια ζωής, ενώ οι διαδικασίες παραγωγής και επεξεργασίας του διατηρούν τον παραδοσιακό του χαρακτήρα.